Mijn derde week lesgeven in Siddhartha zit er bijna op,
daarna nog een goede twee weken lesgeven en uiteindelijk een week
examentoezicht, en dat laatste zal een regelrechte ramp worden. Deze week waren
het namelijk de preparational tests die werden georganiseerd ter voorbereiding
van de uiteindelijke final exams. Hierbij werd me al redelijk vlug duidelijk
dat heel wat leerlingen hun punten halen door op heel onsubtiele wijze te
spieken. Met onsubtiel bedoel ik dan ook leerlingen die hun buur hun toets
geven of, nog beter, hun boek bovenhalen en de antwoorden beginnen op te
zoeken. Frustrerend is ook wanneer de leerlingen beginnen te babbelen, meestal
in het Nepalees zodat ik niet weet wat ze tegen elkaar zeggen (spelen ze
antwoorden door of zitten ze gewoon te tetteren zoals ze anders ook wel eens
durven doen tijdens de les?). In de mate van het mogelijke probeer ik zoveel
mogelijk damage control te voorzien: ik laat de leerlingen hun boeken en
notebooks vooraan in de klas leggen, ik probeer de leerlingen verder uit elkaar
te zetten (mission impossible: de banken staan soms tot tegen het bord omdat
het zo’n kleine lokalen zijn en ze toch zo’n grote klassen moeten
onderbrengen). Na eindeloze waarschuwingen dat ze een 0 zullen krijgen voor hun
test, heb ik het dan toch uiteindelijk eens gedaan. 0 in Nepal = drama. De
toetsen moeten thuis ondertekend worden, terug naar school gebracht worden en
overhandigd worden aan de directeur… and you don’t mess with Mr. Khadka. De
directeur is een schat van een man, maar autoriteit uitstralen is toch
blijkbaar één van zijn betere features binnen de school. Een voorbeeldje, ter
illustratie!: Wanneer de leerlingen niet gehoorzamen, teveel babbelen, storend
zijn, enz. dan is één van de ergste straffen voor de leerlingen om ze buiten
het klaslokaal te plaatsen. Het kantoor van de directeur bevindt zich namelijk
te midden het schoolplein en hij heeft dus zicht op alle lokalen. Wanneer een
leerling buiten staat heeft hij het sowieso gezien. Wat dit als consequenties
heeft is me nog niet duidelijk geworden, maar het is alleszins iets wat de
leerlingen niet willen. Je moet ze, bij wijze van spreken, naar buiten sleuren
om ze tijdens een les buiten het klaslokaal te plaatsen. Je stem verheffen of
je echt boos maken haalt niets uit, maar “I’ll put you outside” is toch wel een
winner (sadistisch much?). Toen ik tijdens een van mijn springuren deze week
een les aan het voorbereiden was zag ik plots Grade 10 (ca. 16 jaar oud)
tijdens de les buiten de klas komen. Ze moesten zich op een lijn plaatsen en
hun rechterhand in de lucht houden. Ik dacht eerst dat dit weer een soort van
(uithoudings)straf was (net zoals de straf waar de leerlingen hun oren moeten
vasthouden en een op-en-neergaande beweging 100 keer moeten herhalen), maar
plots kwam de directeur af met een lange stok… if you catch my drift. Duidelijk
iets waar ik me heel ongemakkelijk bij voelde. Toen ik aan de onderdirecteur
vroeg wat ze verkeerd hadden gedaan zei hij: “They’re not being serious about
their studies”. De directeur laat namelijk de studenten van Grade 10 voor een
aantal maanden bij hem verblijven eens ze zijn afgestudeerd in Siddhartha om ze
zo te begeleiden naar hun verdere, hogere studies. Hij wil echt het beste voor
zijn studenten, maar als westerling is dat niet altijd even gemakkelijk te
begrijpen als je fysieke straffen ziet uitgevoerd worden. Laten we het een
cultuurbarrière noemen.
Naast het schoolleven in Nepal hadden we deze week ook weer
een dag waarop een soort van festivalletje plaatsvond (maar gelukkig geen
verlofdag voor kregen, daar hebben we er genoeg van). In school kreeg ik
mandarijntjes, er liepen wat meer kinderen en leerkrachten met tika’s rond en
toen we in de vooravond muziek hoorden aan de andere kant van de straat nodigde
Lok (zoon van Govinda) ons uit om het eens te gaan bezichtigen. We kwamen uit
op een heel klein binnenkoertje waar locals op een tapijt traditionele muziek
maakten. Simpele, maar erg leuke instrumenten en het gezang en gedans waren
echt de moeite. Een poging om te dansen en in het ritme mee te klappen waren
niet altijd even succesvol, maar het was in ieder geval een unieke ervaring. Door de muziek heen kwam ik in contact met een Nepalees meisje, Susmetha, die
haar arm rond me sloeg en spontaan een gesprek begon. Ik dacht dat ze 16 jaar
oud was en ik vroeg haar wat ze in het leven deed. Ze vertelde me dat ze nu 26
jaar oud was, gehuwd was op haar 13de en momenteel moeder is van een
10 jaar oude zoon die ze enkel te zien krijgt als ze naar zijn school gaat,
want hij verblijft bij haar schoonouders. Ze voegde er aan toe hoe ze zich door de dagen moet sleuren en
zich niet gelukkig voelt met een man waarvan ze nooit heeft gehouden. Van een
reality check gesproken. Dit zijn zaken waar je als toerist niet altijd bij
stilstaat of alleen maar verhalen over hoort, maar Susmetha’s verhaal heeft me
in ieder geval met m’n neus op de feiten gedrukt.
Cultuurbarrières in
overvloed.