Cultural barriers, en vanaf nu in het Nederlands!

Mijn derde week lesgeven in Siddhartha zit er bijna op, daarna nog een goede twee weken lesgeven en uiteindelijk een week examentoezicht, en dat laatste zal een regelrechte ramp worden. Deze week waren het namelijk de preparational tests die werden georganiseerd ter voorbereiding van de uiteindelijke final exams. Hierbij werd me al redelijk vlug duidelijk dat heel wat leerlingen hun punten halen door op heel onsubtiele wijze te spieken. Met onsubtiel bedoel ik dan ook leerlingen die hun buur hun toets geven of, nog beter, hun boek bovenhalen en de antwoorden beginnen op te zoeken. Frustrerend is ook wanneer de leerlingen beginnen te babbelen, meestal in het Nepalees zodat ik niet weet wat ze tegen elkaar zeggen (spelen ze antwoorden door of zitten ze gewoon te tetteren zoals ze anders ook wel eens durven doen tijdens de les?). In de mate van het mogelijke probeer ik zoveel mogelijk damage control te voorzien: ik laat de leerlingen hun boeken en notebooks vooraan in de klas leggen, ik probeer de leerlingen verder uit elkaar te zetten (mission impossible: de banken staan soms tot tegen het bord omdat het zo’n kleine lokalen zijn en ze toch zo’n grote klassen moeten onderbrengen). Na eindeloze waarschuwingen dat ze een 0 zullen krijgen voor hun test, heb ik het dan toch uiteindelijk eens gedaan. 0 in Nepal = drama. De toetsen moeten thuis ondertekend worden, terug naar school gebracht worden en overhandigd worden aan de directeur… and you don’t mess with Mr. Khadka. De directeur is een schat van een man, maar autoriteit uitstralen is toch blijkbaar één van zijn betere features binnen de school. Een voorbeeldje, ter illustratie!: Wanneer de leerlingen niet gehoorzamen, teveel babbelen, storend zijn, enz. dan is één van de ergste straffen voor de leerlingen om ze buiten het klaslokaal te plaatsen. Het kantoor van de directeur bevindt zich namelijk te midden het schoolplein en hij heeft dus zicht op alle lokalen. Wanneer een leerling buiten staat heeft hij het sowieso gezien. Wat dit als consequenties heeft is me nog niet duidelijk geworden, maar het is alleszins iets wat de leerlingen niet willen. Je moet ze, bij wijze van spreken, naar buiten sleuren om ze tijdens een les buiten het klaslokaal te plaatsen. Je stem verheffen of je echt boos maken haalt niets uit, maar “I’ll put you outside” is toch wel een winner (sadistisch much?). Toen ik tijdens een van mijn springuren deze week een les aan het voorbereiden was zag ik plots Grade 10 (ca. 16 jaar oud) tijdens de les buiten de klas komen. Ze moesten zich op een lijn plaatsen en hun rechterhand in de lucht houden. Ik dacht eerst dat dit weer een soort van (uithoudings)straf was (net zoals de straf waar de leerlingen hun oren moeten vasthouden en een op-en-neergaande beweging 100 keer moeten herhalen), maar plots kwam de directeur af met een lange stok… if you catch my drift. Duidelijk iets waar ik me heel ongemakkelijk bij voelde. Toen ik aan de onderdirecteur vroeg wat ze verkeerd hadden gedaan zei hij: “They’re not being serious about their studies”. De directeur laat namelijk de studenten van Grade 10 voor een aantal maanden bij hem verblijven eens ze zijn afgestudeerd in Siddhartha om ze zo te begeleiden naar hun verdere, hogere studies. Hij wil echt het beste voor zijn studenten, maar als westerling is dat niet altijd even gemakkelijk te begrijpen als je fysieke straffen ziet uitgevoerd worden. Laten we het een cultuurbarrière noemen.

Naast het schoolleven in Nepal hadden we deze week ook weer een dag waarop een soort van festivalletje plaatsvond (maar gelukkig geen verlofdag voor kregen, daar hebben we er genoeg van). In school kreeg ik mandarijntjes, er liepen wat meer kinderen en leerkrachten met tika’s rond en toen we in de vooravond muziek hoorden aan de andere kant van de straat nodigde Lok (zoon van Govinda) ons uit om het eens te gaan bezichtigen. We kwamen uit op een heel klein binnenkoertje waar locals op een tapijt traditionele muziek maakten. Simpele, maar erg leuke instrumenten en het gezang en gedans waren echt de moeite. Een poging om te dansen en in het ritme mee te klappen waren niet altijd even succesvol, maar het was in ieder geval een unieke ervaring. Door de muziek heen kwam ik in contact met een Nepalees meisje, Susmetha, die haar arm rond me sloeg en spontaan een gesprek begon. Ik dacht dat ze 16 jaar oud was en ik vroeg haar wat ze in het leven deed. Ze vertelde me dat ze nu 26 jaar oud was, gehuwd was op haar 13^de en momenteel moeder is van een 10 jaar oude zoon die ze enkel te zien krijgt als ze naar zijn school gaat, want hij verblijft bij haar schoonouders. Ze voegde er aan toe hoe ze zich door de dagen moet sleuren en zich niet gelukkig voelt met een man waarvan ze nooit heeft gehouden. Van een reality check gesproken. Dit zijn zaken waar je als toerist niet altijd bij stilstaat of alleen maar verhalen over hoort, maar Susmetha’s verhaal heeft me in ieder geval met m’n neus op de feiten gedrukt. 

Cultuurbarrières in overvloed.